Valokuvat: Tinja Nieminen
В настоящее время я работаю над произведением под названием BODY (англ. тело). Его темы, как следует из названия, связаны с физическим и телесным. Работа была вдохновлена размышлениями о значении тела и телесности на разных этапах жизни – от колыбели до могилы. В процессе работы я вдруг задумалась и стала играть с идеей о том, какой может быть телесность будущего. Хотя работа, премьера которой состоится в ноябре, по большей части относится к телу современного человека, размышлять о гибридном теле будущего, несомненно, интересно.
Когда я думаю о теле будущего, мысли мчатся прочь от ближайшего будущего, далеко вперед, в то время, когда функции тел будут полностью изменены. Стремительное развитие технологий и робототехники ослабят наши связи с телом: тела из деятельных станут бесполезным. В этой антиутопии значимость возраста, фигуры и физического присутствия – под знаком вопроса. Насколько важным для нас будет тело в будущем?
Недавно я гуляла со своей 9-летней дочкой по своему родному Тампере. Мы прошли мимо памятника Маннергейму, и я предложила ей на него взобраться. Ответом мне был долгий испытывающий взгляд. Неужели детям больше невдомёк, как использовать тело – лазать, плавать, бегать? Неужели мы уже совершенно чужды нашим собственным телам? Кроме того, что технология это все поддерживает, она также заставляет нас переосмыслить назначение тела. Если вся работа, требующая физической силы, выполняется машинами, для чего же тогда нужны тела? И будет ли со временем отчетливо интеллектуальная, нефизическая деятельность их формировать? Будут ли у нас, например, большие глаза, стройное, но физически немощное тело?
Työstän tällä hetkellä teosta nimeltä BODY. Sen teemat ovat nimensä mukaisesti fyysisiä ja kehollisuuteen pureutuvia. Teoksen sysäsi liikkeelle pohdinnat kehon ja kehollisuuden merkityksestä eri elämänvaiheissa kehdosta hautaan. Teosprosessin aikana olen havahtunut pohtimaan ja leikittelemään ajatuksella, mitä kehollisuus mahdollisesti on tulevaisuudessa. Vaikkakin marraskuussa ensi-iltansa saava teos on vahvasti läsnä nykyihmisen kehollisuudessa, ajatusleikki tulevaisuuden hybridi-kehosta on kieltämättä kiinnostava.
Miettiessäni tulevaisuuden kehoa, kiinnostukseni siintää pois lähitulevaisuudesta. Siirryn aikaan, jossa kehojen funktio on muuttunut täysin. Teknologian ja robotiikan massiivisen kehityksen myötä kehosuhteemme on heikentynyt ja aktiivisista kehoistamme on tullut joutilaita objekteja. Tässä dystopiassa iän merkitys, kehojen koostumus sekä fyysisen läsnäolon tärkeys ovat kysymysmerkkejä. Mikä on kehon merkitys meille tulevaisuuden maailmassa?
Kävelin taannoin 9-vuotiaan tyttäreni kanssa kotikaupungissani Tampereella. Ohitimme Mannerheimin patsaan ja ehdotin tyttärelleni, että hän kiipeäisi patsaan päälle. Sain vastaukseksi pitkän ja epäuskoisen katseen. Eivätkö lapset enää osaa tehdä kehoillaan tavallisia asioita, kuten kiipeillä, uida ja juosta? Olemmeko jo vieraantuneet kehoistamme täysin? Sen lisäksi, että teknologia tukee tätä prosessia, se myös pakottaa miettimään kehon tarkoitusta uudestaan. Jos kaikki ruumiillinen tekeminen ja työ korvataan koneilla, mitä varten kehot ovat enää olemassa? Tuleeko voimakkaasti korostuva älyllinen, ei-kehollinen tekeminen muokkaamaan kehojamme ajansaatossa tietynlaisiksi? Esimerkiksi suuret silmät, hoikka ja fyysisesti jaksamaton keho.
Valokuvat: Tinja Nieminen
В работе меня интересуют сильные тела. Но глядя со стороны на экстремальные модификации тел, я задаюсь вопросом, должно ли тело быть только и исключительно красивым? Эталоны красоты, транслируемые соцсетями, и быстро меняющиеся тренды лишь усиливают эту мысль: недостаточно быть просто заметным, всегда нужно стремиться стать еще заметнее. С годами в обществе контраст между маниакальным образом красоты, подпитываемым соцсетями, и нашим прагматичным и посконно финским «болотом, мотыгой и Юсси» стал не таким заметным. Будет ли тело, постоянно оказывающееся в эпицентре, тем, что выстоит в будущем?
Если модификации тела будут безграничными, сможем ли мы в конце концов стереть возраст с наших лиц? Сможет ли 90-летний стать супернакачанным сверхчеловеком с ногами, в мышцах которых не скапливается молочная кислота? Является ли спорт высших достижений будущего чем-то настолько совершенным, что проблемы с допингом безоговорочно отойдут на второй план? Сможет ли танцор купить себе новые суставы и увеличить силу прыжка?
Как хореограф и танцовщица, я задаюсь вопросом, сохранит ли живое, дышащее и присутствующее тело свою значимость? Возможно ли, что в будущем мы будем выступать одновременно на разных концах земли в виде голограмм? Эпоха короновируса доказала, что удаленные зрители не заменяют зрителей реально присутствующих, и я надеюсь, что танцоров не заменят механические репродукции. Выступать – значит слушать и мгновенно реагировать, дышать одним воздухом с живой аудиторией.
Эта тема – чрезвычайно волнующая, потому что нельзя знать наверняка, каков же будет ответ. Прогресс идет быстрее, чем когда-либо, и что нас ждет в итоге, покажет время. Возможно, человека годами готовили для какой-то новой задачи, о которой мы пока ничего не знаем.
Työssäni olen kiinnostunut vahvoista kehoista. Katsoessasi sivusta äärimmäisyyksiin menevää kehonmuokkausta mietin kuitenkin, onko kehon tarkoitus tässäkin olla yksinomaan kaunis? Sosiaalisen median syöttämät kauneuskäsitykset ja nopeasti vaihtuvat trendit vahvistavat tätä ajatusta – ei riitä, että on näyttävä vaan aina pitää olla näyttävämpi. Kontrasti sosiaalisen median ruokkiman suuruudenhullun kauneuskuvan ja meidän käytännönläheisen ja perisuomalaisen suo, kuokka ja jussi – yhteiskuntamme välillä on hälventynyt vuosian saatossa. Onko alati aallon harjalla pysyvä keho tulevaisuudessa se, joka pärjää?
Jos kehon muokkaukselle ei tule loppua, onnistummeko lopulta häivyttämään iän kasvoiltamme? Voiko 90-vuotias olla huippukuntoon pumpattu superihminen, jonka jalat eivät mene maitohapoille? Onko tulevaisuuden huippu-urheilu jotain niin ultimaattista, että doping-käryt jäävät eittämättä kakkoseksi? Voisiko tanssijakin ostaa itselleen uudet nivelet ja paremman ponnistusvoiman?
Koreografina ja tanssijana pohdin, säilyttääkö elävä, hengittävä ja läsnä oleva keho merkityksensä? Onko mahdollista, että tulevaisuudessa esiinnymme samanaikaisesti maapallon eri puolilla keinotekoisina hologrammi-tanssijoina? Siinä missä korona-aika on todistanut, että etäyleisö ei korvaa läsnä olevia katsojia, eivät tanssijatkaan toivottavasti ole korvattavissa mekaanisilla toisinnoilla. Esiintymistilanne on hetkessä tapahtuvaa kuuntelemista ja reagoimista ja jatkuvaa saman ilman hengittämistä elävän yleisön kanssa.
Aihe on äärimmäisen kutkuttava, koska varmaa vastausta ei voi tietää. Kehitys tapahtuu nopeammin kuin koskaan ja aika näyttää miten lopulta käy. Ehkä ihminen jalostuu vuosien saatossa jotakin uutta tehtävää varten, josta emme tiedä vielä mitään.
