Пионеры африканской музыки в Финляндии. Часть 2: Уважение к традициямAfrikkalaisen musiikin pioneerit Suomessа. Osa 2: Perinteitä kunnioittaen
Продолжение статьи "Пионеры африканской музыки" этномузыковедки Элины Сейе! Теперь в фокусе ‑ традиционные африканские стили.
Musiikin tutkija Elina Seyen Afrikkalaisen musiikin pioneerit Suomessa ‑artikkelin 2 osa! Tällä kertaa fokuksessa on afrikkalainen perinteinen musiikki.
В крупных городах Финляндии африканская музыкальная сцена начала формироваться в 1980‑е и 1990-е годы, и некоторые музыканты-первопроходцы, внесшие свой вклад в ее становление, активны до сих пор. В этой статье музыковедка Элина Сейе исследует первые годы, когда в Финляндии стали появляться различные виды африканской традиционной музыки и рассказывает о некоторых людях и группах, участвовавших в этом процессе.
Afrikkalaisen musiikin kenttä alkoi kehittyä Suomen suurimmissa kaupungeissa 1980‑ ja 1990-luvuilla, ja osa sen alkukehityksessä mukana olleista musiikillisista edelläkävijöistä on edelleen aktiivisia. Tässä artikkelissa musiikin tutkija Elina Seye tarkastelee afrikkalaisen musiikin varhaisia vuosia Suomessa, kun tänne alkoi saapua perinteisen musiikin erilaisia tyylejä ja kertoo joistain mukana olleista ihmisistä ja yhtyeistä.
Самые известные афро‑финские группы (о которых я упоминала в первой части этой серии статей) в основном работали в жанре поп-музыки, однако высококлассные исполнители музыки традиционных африканских стилей начали появляться в Финляндии самое позднее в 1990-х годах.
Конечно, гастрольные выступления время от времени устраивались и до этого. Летом 1962 года, например, по всей Финляндии прошла серия молодежных фестивалей, организованных Советским Союзом при финансовой поддержке Всемирной федерации демократической молодежи, в программе которых участвовали музыкальные и танцевальные ансамбли из нескольких африканских стран.
Африканские музыканты, исполняющие традиционные песни, были завсегдатаями финских фестивалей 1980‑х – начала 1990-х годов. Так, африканские исполнители в середине 1980-х выступали на фолк-фестивале в Каустинене. На рубеже 1990-х годов фестиваль Provinssirock совместно с британским всемирным музыкальным фестивалем WOMAD организовал World Carnival – «Всемирный карнавал». На этом мероприятии выступали суперзвезды афропоп-музыки и известные исполнители традиционной музыки, в том числе Фарафина из Буркина-Фасо и Тумани Диабате из Мали.
Tunnetuimmat afrikkalais‑suomalaiset yhtyeet (joista kerroin tämän artikkelisarjan ensimmäisessä osassa) löytyivät pääasiassa populaarimusiikin kentältä, Suomeen alkoi kuitenkin ilmestyä viimeistään 1990-luvulla korkeatasoisia perinteisten afrikkalaisten tyylien esittäjiä.
Satunnaisia esiintymisiä oli tietenkin ollut jo paljon aikaisemminkin. Esimerkiksi kesällä 1962 ympäri Suomea järjestettiin nuorten festivaaleja, joiden taustaorganisaattorina oli Neuvostoliitto ja rahoittajana Demokraattisen nuorison maailmanliitto. Festivaalien ohjelmassa oli mukana musiikki‑ ja tanssiyhtyeitä useista Afrikan maista.
Afrikkalaista perinteistä musiikkia soittavat muusikot esiintyivät tiheästi Suomen festivaaleilla 1980‑luvulla ja 1990-luvun alussa. Esimerkiksi Kaustisten kansanmusiikkifestivaaleilla oli 1980-luvun puolivälissä afrikkalaisia esiintyjiä. Provinssirock järjesti 1990-luvun vaihteessa yhdessä brittiläisen maailmanmusiikin festivaalin WOMADin kanssa tapahtuman ”World Carnival”, Maailman karnevaalin. Tässä tapahtumassa esiintyivät sekä afropopin supertähdet että perinteisen musiikin huippunimet, kuten Farafina Burkina Fasosta ja Toumani Diabaté Malista.
Виртуозы ТанзанииTansanian virtuoosit
У Финляндии долгая история сотрудничества в области содействия развитию в Восточной Африке, и культурный обмен между Танзанией и Финляндией благодаря этим официальным связям возник еще в 1970‑х. В музыке важным партнером для финнов был колледж искусств Багамойо (ныне – Taasisi ya Sanaa na Utamaduni Bagamoyo (TaSUBa)).
Одним из членов группы из Колледжа искусств Багамойо, посетившей Финляндию в 1987 году, был Арнольд Чивалала, который впоследствии вернулся, чтобы преподавать и – практически ежегодно – выступать. Его неоднократно приглашали участвовать в различных музыкальных и театральных постановках, и в 1995 году он решил обосноваться в Финляндии. Он дополнил свое образование в области традиционной танзанийской музыки обучением на кафедре народной музыки Академии Сибелиуса, где в качестве основного инструмента выбрал кантеле.
В конце концов Чивалала поступил в аспирантуру Академии Сибелиуса. Его работа для получения докторской степени, завершенная в 2009 году, включала в себя пять сольных концертов, основанных на нгома, танзанийском жанре исполнительского искусства, сочетающем инструментальную музыку, пение, танцы и рассказывание историй. Один из его сольных концертов был посвящен параллелям между танзанийской и финской народной музыкой, в котором участвовал ансамбль, состоящий как из финских, так и из танзанийских фолк‑музыкантов.
Надежный товарищ Чивалалы по музыкальной сцене, гитарист и певец Топи Корхонен, был с ним на его докторских концертах. Они также начали выступать дуэтом под названием Pole Pole, а позже расширили его до танзанийско‑финско–сенегальского ансамбля из шести человек, переименованного в Arnold Chiwalala Band. В 2012 году вышел их дебютный диск Chizentele Music.
Suomella on pitkä historia kehitysyhteistyöstä Itä‑Afrikassa ja näiden virallisten yhteyksien kautta kulttuuriyhteistyö Tansanian ja Suomen välillä alkoi jo 1970-luvulla. Musiikissa suomalaisten tärkeä kumppani oli Bagamoyon taideyliopisto (nykyisin Taasisi ya Sanaa na Utamaduni Bagamoyo (TaSUBa).
Arnold Chiwalala oli yksi Bagamoyon taideyliopiston yhtyeen jäsenistä, joka vieraili Suomessa vuonna 1987 ja palasi myöhemmin lähes vuosittain opettamaan ja esiintymään. Häntä pyydettiin toistuvasti mukaan erilaisiin musiikki‑ ja teatteriproduktioihin, ja vuonna 1995 hän päätti jäädä Suomeen. Hän täydensi tansanialaisen perinteisen musiikin koulutustaan Sibelius-Akatemian kansanmusiikin laitoksella, jossa hän valitsi kanteleen pääsoittimekseen.
Lopulta Chiwalala jatkoi tohtoriopintoihin asti Sibelius‑Akatemiassa. Hänen vuonna 2009 valmistunut taiteellinen väitöskirjatyönsä piti sisällään viisi ngomalle pohjautuvaa solistikonserttia. Ngoma on tansanialainen esittävän taiteen genre, joka koostuu instrumentaalimusiikista, laulusta, tanssista ja tarinankerronnasta. Yksi hänen solistikonserteistaan keskittyi erityisesti tansanialaisen ja suomalaisen kansanmusiikin samankaltaisuuksille, ja mukana oli suomalaisista ja tansanialaisista kansanmuusikoista koostuva yhtye.
Chiwalalan luottomuusikko, kitaristi ja laulaja Topi Korhonen oli mukana väitöskirjakonserteissa. Nämä kaksi alkoivat myös esiintyä duona nimellä Pole Pole ja myöhemmin laajensivat sen kuusihenkiseksi tansanialais‑suomalais-senegalilaiseksi yhtyeeksi nimeltään Arnold Chiwalala Band. Heidän debyyttilevynsä Chizentele Music ilmestyi vuonna 2012.
Какими бы впечатляющим ни были заслуги Чивалалы как исполнителя, как преподаватель он сделал еще больше. На протяжении многих лет он знакомил с танзанийскими музыкальными и культурными традициями огромное количество финнов, от малышей в детском саду до профессиональных танцоров и музыкантов.
Колледж искусств Багамойо также был альма‑матер Менарда Мпонды и Алико Мваканджуки, которые разными путями попали в Финляндию в середине 1990-х. Они оба были учениками Чивалалы в Багамойо и выступали с ним в Финляндии.
Мпонда был особенно активен не только как преподаватель танзанийских танцев и музыки, но и как музыкант‑исполнитель, в последние годы главным образом как перкуссионист в Helsinki–Cotonou Ensemble. Так же он арт‑директор старейшего африканского фестиваля Финляндии Fest Afrika, основанного в 2002 году в Тампере. Мваканджуки в Финляндии также занимался организацией мероприятий, а затем, несколько лет назад вернулся в Танзанию.
Chiwalalan ansioluettelo esiintyjänä on vaikuttava, mutta opettajana hän on saanut aikaan vielä enemmän. Vuosien varrella hän on tutustuttanut tansanialaisia musiikki‑ ja kulttuuriperinteitä lukemattomalle määrälle suomalaisia, päiväkodin lapsista tanssi- ja musiikkialan ammattilaisiin.
Bagamoyon taideyliopisto oli myös Menard Mpondan ja Aliko Mwakanjukin alma mater, he saapuivat Suomeen eri reittejä 1990‑luvun puolivälissä. He molemmat olivat olleet Chiwalalan oppilaita Bagamoyossa ja esiintyneet hänen kanssaan Suomessa.
Monda on ollut erityisen aktiivinen paitsi tansanialaisen tanssin ja musiikin opettajana, mutta myös muusikkona, viime vuosina erityisesti Helsinki–Cotonou Ensemblen perkussionistina. Hän on myös Suomen vanhimman afrikkalaisen festivaalin, vuonna 2002 Tampereella perustetun Fest Afrikan taiteellinen johtaja. Mwakanjuki toimi Suomessa myös tapahtumajärjestäjänä, kunnes palasi Tansaniaan muutama vuosi sitten.
В восторге от ритмов Западной АфрикиLänsi‑Afrikan rytmien lumoissa
Хотя по большей части официальные контакты Финляндии с Африкой были налажены со странами восточной части континента, самый известный африканский музыкальный стиль в Финляндии – перкуссионная музыка западноафриканского народа манде. Самым узнаваемым инструментом в этом стиле является барабан джембе, который, наверное, можно назвать самым известным африканским инструментом в мире. И эта традиция проникла в Финляндию через танец.
Танцовщица и инструменталистка Оути Каллинен – одна из главных фигур, продвигавших западноафриканские танцы и ритмы в Финляндии. В 1980‑х годах она ездила в Лондон и Париж изучать танцы, часто вместе со своей подругой Маарикой Аутио. Впоследствии Каллинен и Аутио отправились в ознакомительные поездки в Западную Африку – в Сенегал, Буркина–Фасо и Гвинею, – где изучали местные танцы и музыкальные инструменты.
Вернувшись в Финляндию, Каллинен и ее друзья‑танцоры основали танцевальную труппу Djumora, которая представляла западноафриканские традиции на различных мероприятиях и фестивалях. Им аккомпанировали разнообразные финские и западноафриканские музыканты. Для участия в крупных концертах группа приглашала гвинейских перкуссионистов из Центральной Европы. На заре существования Djumora в их бэк-группу иногда входил Исмаила Сане, который играл на ударных в группе Piirpauke, но начинавший свою профессиональную карьеру в Сенегале как танцор. В то время он проживал на Тенерифе и приезжал в Финляндию в основном ради Piirpauke.
Vaikka suurin osa Suomen virallisista kontakteista Afrikkaan on ollut maanosan itäosassa, tunnetuin afrikkalaisen musiikin tyyli Suomessa on länsiafrikkalaisen mande‑heimon perkussiomusiikki. Tämän tyylin tunnistettavin instrumentti on djembe-rumpu, joka on varmasti maailmanlaajuisesti tunnetuin afrikkalainen soitin. Ja tämä perinne tuli Suomeen tanssin kautta.
Tanssija ja muusikko Outi Kallinen on yksi keskeisistä länsiafrikkalaisten tanssien ja rytmien sanansaattajista Suomessa. Hän lähti 1980‑luvulla opiskelemaan tanssia Lontooseen ja Pariisiin, usein ystävänsä Maarika Aution kanssa. Myöhemmin Kallinen ja Autio tekivät opintomatkoja Länsi-Afrikkaan, Senegaliin, Burkina Fasoon ja Guineaan, ja he perehtyivät siellä paikallisiin tansseihin ja soittimiin.
Suomeen palattuaan Kallinen ja hänen tanssijaystävänsä perustivat tanssiryhmän nimeltään Djumora, joka esitti länsiafrikkalaisia perinteitä eri tapahtumissa ja festivaaleilla. Heitä säestivät vaihtuvat suomalaiset ja länsiafrikkalaiset muusikot. Isompiin esiintymisiin ryhmä pyysi mukaan Keski‑Euroopassa asuvia guinealaisia perkussionistejä. Djumoran alkuaikoina heidän taustayhtyeeseensä kuului välillä Ismaila Sané, joka soitti lyömäsoittimia Piirpaukkeessa ja oli aloittanut uransa Senegalissa tanssijana. Näihin aikoihin hän tosin asui Teneriffalla ja kävi Suomessa pääasiassa vain Piirpaukkeen merkeissä.
Еще одним гостем Djumora в Финляндии был Н'Фанли Камара, серьезно изучавший традиционные гвинейские танцы и музыку. В то время он жил в Париже, а позднее он стал мужем Каллинен и хореографом новой финско–гвинейско–сенегальской танцевальной труппы под названием Wonuwali. Начало этой группе было положено танцевальным представлением, которое Каллинен и Камара попросили создать для церемонии открытия Музея современного искусства Киасма весной 1998 года. С тех пор Каллинен и Камара добавили в свой репертуар исполнение других видов западноафриканской музыки в составе небольшого акустического ансамбля Lanyi, а также перкуссионную музыку и танцы.
Однако наибольшее влияние на Каллинен оказала ее работа преподавательницы танцев. Более 30 лет она обучает западноафриканским танцам, песням и ритмам как любителей, так и студентов, изучающих танец профессионально. Благодаря ее обширной педагогической работе и новаторским усилиям ее коллег, финны теперь имеют гораздо более широкое представление о многообразии африканских традиций. Эти занятия танцами и музыкой стали важными источниками информации о концертах и прочих мероприятиях.
Помимо Djumora и Wonuwali, в Финляндии было еще несколько ансамблей, исполняющих западноафриканскую барабанную музыку и танцы, и с годами их число неуклонно росло. Обычно подобные группы формировались вокруг одного профессионала африканского происхождения, а у всех остальных участников – в основном финнов – были самые разнообразные музыкальные способности.
Тем не менее следует отметить, что наличие полностью африканского ансамбля не является гарантией профессиональной компетенции. Многие африканские музыканты, особенно перкуссионисты, жаловались, что в Финляндии не всегда ценят их мастерство, поскольку иногда кажется, что «подойдет любой чернокожий мужчина с джембе». И наоборот, известно, что некоторые африканцы используют подобные заблуждения для того, чтобы называться музыкантами без каких‑либо музыкальных навыков.
Хотя знания о традиционных африканских музыкальных стилях в Финляндии постепенно накапливались, многие исполнители подобной музыки продолжают сталкиваться со стереотипным представлением, что у африканцев «ритм в крови» и, наоборот, что белые финны просто не могут быть профессионалами в африканской музыке.
Особенно музыкантов с африканскими корнями разочаровывают обсуждения того, что значит быть африканцем или финном: для них самое важное – исполнение музыки, которую они любят, с людьми, с которыми им приятно работать.
Vielä yksi Djumoran vieras Suomessa oli N’Fanly Camara, joka oli opiskellut tosissaan guinealaista tanssia ja musiikkia. Hän asui tuohon aikaan Pariisissa, myöhemmin hänestä tuli Kallisen aviomies ja uuden suomalais‑guinealais-senegalilaisen tanssiryhmän Wonuwalin koreografi. Tämä ryhmä syntyi, kun Kalliselta ja Camaralta pyydettiin tanssiesitys nykytaiteen museo Kiasman avajaisiin keväällä 1998. Kallinen ja Camara ovat siitä lähtien lisänneet ohjelmistoonsa muitakin länsiafrikkalaisen musiikin tyylejä sekä myös perkussiomusiikkia ja tansseja pienessä akustisessa yhtyeessään Lanyi.
Kallisen suurin vaikutus on kuitenkin ollut tanssinopettajana. Hän on opettanut länsiafrikkalaisia tansseja, lauluja ja rytmejä yli 30 vuotta sekä harrastajille että tanssialan opiskelijoille. Hänen laajan opetustyönsä ja toisten tienraivaajakollegoiden ansiosta suomalaisilla on nyt huomattavasti laajempi käsitys afrikkalaisten perinteiden monimuotoisuudesta. Nämä tanssi‑ ja soittotunnit ovat toimineet arvokkaana tiedonlähteenä tulevista konserteista ja muista tapahtumista.
Djumoran ja Wonuwalin lisäksi Suomessa on ollut useita länsiafrikkalaista rumpumusiikkia ja tanssia esittäviä yhtyeitä, ja niiden määrä on vuosien varrella kasvanut tasaisesti. Tyypillisessä yhtyeessä on yksi afrikkalaistaustainen ammattilaismuusikko ja loput jäsenistä on pääasiallisesti suomalaisia, joilla on hyvin erilaiset musiikilliset taidot.
On kuitenkin hyvä huomata, ettei myöskään kokonaan afrikkalainen kokoonpano takaa ammattimaista tasoa. Monet afrikkalaiset muusikot, erityisesti perkussionistit, ovat valittaneet, ettei heidän taitojaan aina arvosteta Suomessa, sillä välillä vaikuttaa siltä, että kuka tahansa djembeä soittava musta mies kelpaa. Ja vastaavasti jotkut afrikkalaiset ovat käyttäneet tätä oletusta hyväkseen kertomalla olevansa muusikoita, vaikka heillä ei olisikaan erityisiä musikaalisia taitoja.
Vaikka tietoisuus perinteisistä afrikkalaisista tyyleistä on vähitellen lisääntynyt Suomessa, monet afrikkalaiset muusikot törmäävät edelleen oletukseen, että afrikkalaisilla on ”rytmi veressä” ja että puolestaan valkoiset suomalaiset eivät yksinkertaisesti voi olla afrikkalaisen musiikin ammattilaisia.
Erityisen turhauttava afrikkalaiset juuret omaaville muusikoille on keskustelu siitä, mitä tarkoittaa olla afrikkalainen tai suomalainen, sillä heille tärkeintä on esittää rakastamaansa musiikkia ihmisten kanssa, joiden kanssa mukava työskennellä.
Это не просто барабаныEi vain rummunsoittoa
Множество исполнителей, хорошо знакомых с традиционной африканской музыкой, можно встретить в группах, играющих африканскую популярную музыку, о которых я рассказывала в первой статье этого цикла. Я хотела бы особенно отметить Маланга Сиссохо из Сенегала, который впервые посетил Финляндию в качестве вокалиста группы Хассе Валли Asamaan.
Сиссохо происходит из известной западноафриканской семьи музыкантов, в ней он научился традиционным песням и игре на одном из инструментов, на котором они исполнялись – коре, 21‑струнной «арфе-лютне». Однако в Сенегале его музыкальная карьера была в основном связана с популярной музыкой, например, в качестве бэк-вокалиста.
Переехав в Финляндию, Сиссохо стал преподавать игру на коре студентам Академии Сибелиуса, но также продолжал выступать в группе Cool Sheiks, которая была очень востребована в 1990‑х годах, в основном играя на конгах.
Именно благодаря Cool Sheiks Сиссохо был нанят в качестве перкуссиониста в Electric Sauna, новую группу, основанную пионером суоми‑рока Й. Карьялайненом в середине 1990-х годов. Многие финны, вероятно, слышали его выступление в величайшем хите Electric Sauna – Missä se Väinö on? («Где же Вяйнё?»), где сенегалец также играет на коре и поет бридж на языке мандинка.
Маарика Аутио, танцовщица из групп Djumora и Wonuwali, во время своих путешествий проявила живой интерес к балафону, западноафриканскому (деревянному) ксилофону. Гвинейский мастер Алсеньи "Майели" Камара подробно познакомил ее с игрой на этом инструменте, и позднее она продолжила в Хельсинки практиковаться самостоятельно. Со временем она начала выступать в различных группах, в частности, работая с сенегальскими музыкантами, как, например, с Мейсса Ньянг, который приехал в Финляндию в качестве вокалиста группы Asamaan.
Впоследствии Аутио в своей авторской музыке разработала стиль, сочетающий западноафриканские и финские элементы. Она исполняла свои песни, например, в фьюжн‑группе Stilimba, ядро которой составляли она сама и Микко Нусиайнен, играющий на карибских стальных барабанах. В состав также входил Уссейну Мбайе, барабанщик Galaxy.
В последние годы Аутио сосредоточилась на Solo Fatto, группе, в которую входят молодые сенегальские музыканты. Группа исполняет песни финки, а также западноафриканские и финские народные песни в собственных аранжировках и часто на нескольких языках.
Monet perinteiseen afrikkalaiseen musiikkiin perehtyneet muusikot voi nähdä afrikkalaista populaaria musiikkia soittavissa yhtyeissä, joista kerroin sarjan ensimmäisessä artikkelissa. Haluaisin vielä mainita erikseen senegalilaisen Malang Cissokhon, joka vieraili ensimmäisen kerran Suomessa Hasse Wallin yhtyeen Asamaan laulajana.
Cissokho tulee tunnetusta länsiafrikkalaisesta muusikkoperheestä, ja hän oppi perhepiirissään perinteisiä lauluja ja koransoittoa. Kora on 21‑kielinen harppusoitin, jolla lauluja säestetään. Senegalissa hänen musiikillinen uransa oli kuitenkin populaarimusiikin puolella, muun muassa taustalaulajana.
Muutettuaan Suomeen Cissokho päätyi opettamaan koran soittoa Sibelius‑Akatemian opiskelijoille, mutta jatkoi myös esiintymistä 1990-luvulla hyvin suositussa yhtyeessä Cool Sheiks, jossa hän soitti pääasiassa congarumpuja.
Juuri Cool Sheiksin ansiosta Cissokho kiinnitettiin 1990‑luvun puolivälissä perkussionistiksi suomirockin pioneeri J. Karjalaisen uuteen yhtyeeseen Electric Sauna. Monet suomalaiset ovat kuulleet häntä Electric Saunan suurimmassa hitissä Missä se Väinö on?, jossa Cissokho soittaa koraa ja laulaa bridgeosiossa mandinkan kielellä.
Djumora ja Wonuwali‑ryhmien tanssija Maarika Autio kiinnostui matkustellessaan balafonista, länsiafrikkalaisesta (puisesta) ksylofonista. Guinealainen mestarisoittaja Alsegny ‘Mayeli’ Camara tutustutti hänet perinpohjaisesti tämän instrumentin soittoon, ja myöhemmin Autio jatkoi harjoittelua omatoimisesti Helsingissä. Vähitellen hän alkoi esiintyä eri yhtyeissä, työskennellen erityisesti senegalilaisten muusikoiden kanssa, kuten Meissa Niang, joka tuli Suomeen Asamaan-yhtyeen laulajana.
Autio on vähitellen kehittänyt oman fuusionsa länsiafrikkalaisesta ja suomalaisesta tyylistä. Hän on esittänyt kappaleitaan muun muassa fuusioyhtyeessä Stilimba, jonka ytimen muodostivat hän ja karibialaista teräsrumpua soittava Mikko Nousiainen. Tähän yhtyeeseen kuului myös Galaxyn rumpali Ousseynou Mbaye.
Аutio on keskittynyt viime vuosina yhtyeeseen Sila Fatto, joka koostuu nuorista senegalilaisista muusikoista. Yhtye esittää sekä Aution lauluja että länsiafrikkalaisia ja suomalaisia kansanlauluja omilla sovituksillaan ja usein monikielisesti.
В новом тысячелетииUudella vuosituhannella
Музыканты‑первопроходцы до сих пор с теплотой вспоминают «золотой век» африканской музыки в Финляндии, предшествовавший кризису 1990-х годов: тогда зрители выстраивались в очереди, даже когда концерты шли каждую неделю.
Хотя предложение живой музыки, основанной на африканских стилях, в Финляндии так и не достигло прежнего уровня, число африканских музыкантов, проживающих в Финляндии, неуклонно росло на рубеже тысячелетий, как, впрочем, и число жителей африканского происхождения в целом. В то же время спектр музыкальных стилей из разных частей Африки, исполняемых в Финляндии, расширился, а понимание африканской музыки среди широкой публики углубилось.
Edelläkävijämuusikot muistelevat edelleen lämmöllä afrikkalaisen musiikin kulta‑aikaa Suomessa ennen 1990-luvun lamaa, kun yleisö jonotti konsertteihin, vaikka niitä järjestettiin viikoittain.
Vaikka afrikkalaisen musiikin tarjonta ei ole palannut entiselle tasolleen, on Suomessa asuvien afrikkalaisten muusikoiden määrä kasvanut tasaisesti vuosituhannen vaihteessa, kuten on myös kasvanut yleisesti afrikkalaistaustaisten asukkaiden määrä. Samaan aikaan afrikkalaisen musiikin tyylien kirjo Suomessa on laajentunut ja suuren yleisön ymmärrys afrikkalaisesta musiikista on syventynyt.
Эта статья – один из результатов проекта «История и значение африканских музыкантов в мультикультурной Финляндии» Музыкального архива Финляндии и Глобального музыкального центра, финансируемого Kone Foundation и Финским фондом музыки (MES).
Tämä artikkeli on syntynyt Musiikkiarkiston ja Maailmanmusiikin keskuksen projektin ”Afrikkalaisten muusikoiden historia ja merkitys monikulttuurisessa Suomessa” tuloksena. Projektia rahoittivat Koneen säätiö sekä Musiikin edistämissäätiö.
Эта статья была первоначально опубликована в журнале Finnish Music Quarterly / fmq.fi и переиздается на сайте Culturalist.fi с разрешения редакции и автора. Текст сохраняет авторский стиль и содержание.
Tämä artikkeli on julkaistu aiemmin Finnish Music Quarterly / fmq.fi: ssä ja FMQ:n toimitus on antanut meille luvan julkaista se uudelleen Culturalist.fi:ssä alkuperäinen tyyli ja sisältö säilyttäen.